نسل جدید تایرهای بدون باد

بیش از یک و نیم قرن از اختراع تایرهای بادی توسط رابرت تامسون اسکاتلندی می گذرد. او از همان ابتدا علاوه بر هوا، پیشنهادهایی مثل اسفنج یا موی دم اسب برای پرکردن داخل تایرها داشت. اما هوا سبکترین و آسانترین راهکاری بود که توسط مصرف کنندگان پذیرفته شد و البته مزایایی مثل جذب عالی ضربات و تکانه ها، وزن پایین و هزینه اندک را نیز باید برای موفقیت هوا نام برد.

با این وجود سالهاست که وسوسه حذف تایرهای بادی با تکنولوژی های جدیدتر در ذهن سازندگان تایر رخنه کرده است. این تایرها ابتدا در سال 1970 توسط ناسا برای خودروی ماه نورد مورد استفاده قرار گرفتند. در سال 2005 یک ترکیب هوشمندانه از تایر و چرخ بنام Tweel توسط میشلین معرفی شد. این طرح شامل یک لایه نازک تایر آج دار بود که توسط تسمه های کامپوزیتی تقویت شده و پره های V شکل انعطاف پذیر پلی اورتان به چرخها متصل می شد. Tweel نسبت به یک تایر رادیال معمولی دو تا سه برابر عمر عاج بیشتری داشت و پنج برابر نیز مقاومت جانبی بالاتری را نشان می داد. میشلین Tweel را روی یک آئودی A4 و دو دستگاه سگوی نصب کرد و اعلام نمود که تولید آن را برای وسایل نقلیه نظامی و ماشین آلات در برنامه دارد. مجله تام نیز Tweel را بعنوان شگفت انگیزترین اختراعات سال 2005 برگزید.

آنهایی که سوار آئودی A4 با تایرهای Tweel شدند، از لرزش و سروصدای زیاد تایرها شکایت داشتند. تا اینکه اواخر سال گذشته بریجستون با ارائه طرح خود از تایرهای بدون باد پا جای پای میشلین گذاشت. طرح بریجستون هم مانند Tweel می باشد و شامل یک لایه نازک آجدار لاستیک و پره های انعطاف پذیر و مرکز رینگ آلومینیومی است. مواد مورد استفاده در این طرح کاملا قابل بازیافت می باشند و نتیجه سه سال تحقیق مستمر در بریجستون است که در نمایشگاه توکیو به نمایش گذاشته شد.
بریجستون ادعا می کند که در این طرح خبری از لرزش و صداهای اضافه نیست. با این وجود چشم انداز استفاده عمومی از این تایرها چندان روشن نیست.