مروری بر گذشته دوج چارجر

چارجر اولین بار به طور رسمی در اواسط سال 1966 معرفی شد. البته در ابتدا به عنوان یک اپشن ویژه برای تولید دارت محسوب می شد که در حدود 180 دستگاه دارت نیز به نام چارجر در سال 1965 تولید شده اند و همانطور که گفته شد تنها به عنوان یک کیت اپگرید شده ی دارت به چارجر به فروش می رسیدند. دوج همچنین 300 کیت اماده نیز تولید کرد که فروشنده ها خود می توانستند بر روی دارت نصب کنند.

چارجر 1966

در سال 1966 تولید چارجر برای رقابت با مدلهایی همچون باراکودا و ماستنگ و بر روی پلت فرم سایز متوسط کرنت رسما اغاز شد. قیمت پایه برای دوج چارجر 3122 دلار بود. طراحی داخلی چارجر اوج هنر طراحان در ان زمان بود. طراحان به دو صندلی در جلو اکتفا نکرده و دو عدد نیز در عقب قرار دادند! کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلوی خودرو نمی شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی های عقب نیز امتداد داشت.

انجین استاندارد 318 V8 بود اما اکثر خریداران موتور 383 V8 را ترجیح می دادند. انجینهای دیگری که قابل سفارش برای چارجر بودند عبارت بودند از 361 V8 و مدل تازه تولید شده ی 426 HEMI. که مدل اخری اضافه پرداختی معادل 1000 دلار را می طلبید. که موجب شد در ان سال تنها 468 دستگاه چارجر با این موتور تولید شوند. این رقم را با کل تولید چارجر در سال 1966 که 37344 دستگاه بود مقایسه کنید تا متوجه محبوبیت و نیز کمیاب بودن اپشن HEMI بشوید.

با توجه به موفقیتهای چارجر از معرفی در اواسط سال 1966، مدل 1967 به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. یک تغییر کوچک در طراحی خارجی اضافه شدن چراغهای راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با یک نمونه ی عادی تعویض شد. دو موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت بودند از 440 مگنوم! که در 660 دستگاه از انها استفاده شد. دومین انجین یک 383 با کاربراتور دو دهانه بود که جایگزین 361 V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال 1966 یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها 15788 دستگاه از ان تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل! مدل فست بک دیوانه کننده (fastback craze) به اخر راه خود نزدیک شده بود و زمان طراحی مجدد چارجر فرا رسیده بود.

با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل واضح بود که این مدل به یک طراحی مجدد اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می برد که به ان بطری ذغال (coke bottle) می گفتند.طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده ی طراحان چارجر جدید از سبک coke bottle. چرا که این قسمت ها طرحی همانند انحنای بطری ذغال را در ذهن تداعی می کردند. چراغهای عقب سرتاسری خودرو با نمونه ی مشابه کوروت تعویض شدند. Scoopهای (دریچه های) دوبل اضافه شده بر روی درها و درب موتور طراحی جدید چارجر را تکمیل می کردند. در این سال همچنین چارجر مدل R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای(High Performance) چارجر بود. که به طور استاندارد با انجین 440 مگنوم به قدرت 375 اسب بخار تولید می شد. در این سال 17665 دستگاه چارجر به فروش رسید.

چارجر 1968

مدل 1969 چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری درجلوپنجره ی مدل 1969 ایجاد شد که شامل یک تقسیم کننده در قسمت مرکزی ان بود. چراغهای عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه ی مدل R/T تولید مدل ویژه ی دیگری از چارجر در سال 69 اغاز شد که به نام SE (Special Edition) خوانده می شد. پکیج SE مربوط به Performance نمی شد بلکه بیشتر به عنوان یک اپشن لوکس شناخته می شد که می توانست بر روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال در نظر گرفته شد که چندان مورد توجه قرار نگرفت. چرا که اکثر خریداران خواهان قدرت بیشتر مدلهای V8 بودند.اپشن ویژه ی دیگری نیز که وجود داشت سانروف بود. که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش یک انتخاب فوق العاده و کمیاب محسوب می شد. دو ورژن جدید چارجر برای نسکار اماده شده بودند: یکی مدل چارجر 500 که ایرودینامیک ان نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود. دومی دوج چارجر دیتونا بود که ویژه ی مسابقات نسکار طراحی شده بود و عملکرد ان به وسیله ی یک دماغه 18 اینچی در جلو ی خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت 69000 دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز اشکاری موفقیت چارجر را نشان میداد.

مدل 1969 چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری درجلوپنجره ی مدل 1969 ایجاد شد که شامل یک تقسیم کننده در قسمت مرکزی ان بود. چراغهای عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه ی مدل R/T تولید مدل ویژه ی دیگری از چارجر در سال 69 اغاز شد که به نام SE (Special Edition) خوانده می شد. پکیج SE مربوط به Performance نمی شد بلکه بیشتر به عنوان یک اپشن لوکس شناخته می شد که می توانست بر روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال در نظر گرفته شد که چندان مورد توجه قرار نگرفت. چرا که اکثر خریداران خواهان قدرت بیشتر مدلهای V8 بودند.اپشن ویژه ی دیگری نیز که وجود داشت سانروف بود. که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش یک انتخاب فوق العاده و کمیاب محسوب می شد. دو ورژن جدید چارجر برای نسکار اماده شده بودند: یکی مدل چارجر 500 که ایرودینامیک ان نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود. دومی دوج چارجر دیتونا بود که ویژه ی مسابقات نسکار طراحی شده بود و عملکرد ان به وسیله ی یک دماغه 18 اینچی در جلو ی خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت 69000 دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز اشکاری موفقیت چارجر را نشان میداد.

چارجر 1969

در سال 1970 تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر Scoopهای جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به 390 اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به 49768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!

در سال 1970 تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر Scoopهای جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به 390 اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به 49768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!

متاسفانه سال 1971 اغازی بود بر پایان اکثر Muscle Carها به دلایلی همچون قوانین جدید در مورد میزان الایندگی و افزایش هزینه ی بیمه و … با وجود این مسائل چارجر 71 زنده باقی ماند! و طراحی ان دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و کرنت ها از طراحی بدنه (Body Style) مشترکی استفاده می کردند و البته تفاوت انها در تولید کرنت به صورت چهار در و چارجر به صورت دو در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل کرنت بود ولی در این سال(1971) با توجه به اشتراکات چارجر و کرنت و دو در بودن چارجر، این پکیج تحت نام چارجر تولید می شد. این سال اخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین اخرین سال تولید انجین 426 HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت(Detuning) شدند( به همان دلایلی که ذکر شد). به عنوان یک نکته ی مثبت یک اسپویلر جدید عقب و درب موتور Ramcharger در لیست انتخابهای چارجر وجود داشتند. یک دریچه ی هوای جدید در وسط درب موتور و دقیقا در بالای فیلتر هوا نصب می شد و اگر راننده می خواست هوای تازه مستقیما به کاربراتور منتقل شود کافی بود دستگیره ای که در زیر داشبرد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای کرنتهای R/T و Super Beeها قابل سفارش بود. از 1972 تا 1974 کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل High Performance به یک خودروی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین الایندگی و … بود. در نتیجه انها دیگر نمی توانستند خودروهای با Performance بالا عرضه کنند. موتورهای HEMI نیز دیگر عرضه نمی شدند و سایر موتورها تا سال 74 بار دیگر دچار افت قدرت شدند.

گردآوری شده توسط وب سایت اسپید بکس
منابع : stockmopar ، tuningtalk