گزارش تصویری از پارکینگ پیست آزادی؛ جمع ماشین بازهای تهرانی

شرایط سخت ماشین بازی در کشورمان تازگی ندارد، اما پیست آزادی سال هاست که حال و هوای خود را حفظ کرده و یگانه پاتوق جمع شدن گاه و بیگاه عشق ماشین ها به حساب می آید.

این پیست کهنسال که روزگاری خودش هم پارکینگی دور افتاده در محوطه استادیوم آزادی بود، سال هاست که نقش تنها پیست رسمی اتومبیل رانی کشورمان را بازی می کند و با طولی در حدود 1.2 کیلومتر نه در سطح جهان بلکه حتی در منطقه جنگ زده خاورمیانه هم در زمره کوتاه ترین و ساده ترین مسیرهای مسابقه قرار می گیرد.

با این وجود طبق ضرب المثلی که می گوید” در بیایان لنگه کفش هم نعمت است”، باید شکر گذار وجود همین مسیر 1.2 کیلومتری در کشوری به وسعت 1.6 میلیون کیلومتر مربع بود، چرا که پیست آزادی در زمره معدود مکان هایی در ایران است که ماشین بازی در آن جرم محسوب نمی شود.

به لطف تقویم کج و معوج فدراسیون، پیست آزادی در هر سال میزبان چند مسابقه ریز و درشت نه چندان جذاب است و در حاشیه این ماسبقات نیز همواره هستند افرادی که صبح جمعه خود را این پیست می رسانند تا ضمن دیدن مسابقه چند ساعتی را با دوستان ماشین باز خود بگذرانند.

در این راستا، پارکینگ شماره 2 مجموعه آزادی هسته اصلی گردهم آیی این جمع است، جایی که به لطف درختان کاج و فاصله از مسیر اصلی پیست، سر و صدا و جوش و خروش ماشین های مسابقه مخل صحبت نمی شود و فضای باز کافی برای دور هم جمع شدن خوردوها و مالکانشان وجود دارد.

جمعه گذشته در حاشیه مسابقه سرعت قهرمانی کشور، کلوب خودروهای ژاپنی هم گردهم آیی را در پارکینگ این پیست ترتیب داده بودند که شامل جمع چند دستگاه از خودروهای تویوتا، هوندا، میتسوبیشی و مزدا می شد.

کلوب رونیز سواران نیز چند متر آنطرف تر همایشی را ترتیب داده بودند و طبق معمول همیشه در میان خودروهای تماشاگران مسابقه نیز چند دستگاه ماشین جالب و مهیج دیده می شد.

البته باید گفت که در پی افزایش سرسام اور نرخ ارز در چند سال اخیر، هزینه تعمیر و نگهدای از خودروهای جالب (طبیعتا خارجی) مورد علاقه ماشین دوستان به نحو چشمگیری افزایش یافته و همین مشکل بر کیفیت و کمیت جمع های اینچینینی نیز تاثیر گذاشته است.

در واقع نه تنها در ایران، بلکه در پیشرفته ترین کشورهای جهان نیز ماشین دوستان عمدتا به سراغ مدل های کلاسیک یا قدیمی جذاب می روند و با سلیقه و ذوق خود از آنها نگهداری کرده یا قطعات فنی مربوطه را تیونینگ می کنند تا مرکبی مطابق سلیقه و علاقه خود داشته باشند.

به عبارت دیگر در مکتب ماشین بازی جهانی، جایگاه خودروهای دست دوم و قدیمی و کلاسیک از ماشین های جدید و مُدرن بالاتر است و چنین خودروهایی بیشتر مورد توجه “اهالی دل و دود” قرار می گیرند اما در کشورمان از فرط ناچاری و گرفتار شدن در برزخ خودروهای بی کفیت داخلی و ابوطیاره های گران قیمت وارداتی، حتی نگهداری و ارتقاِ از خودروهای قدیمی هم تبدیل به روندی غیر منطقی و زجر آفرین شده است.

از طرف دیگر سخت گیری های بیشتر در راستای خروج خودروهای فرسوده در جهت کاهش الایندگی هوای شهرهای بزرگ، ترافیک هر روزه، نبود سوخت مناسب و عدم وجود شرایط مناسب برای لذت بردن از ویژگی های ماشین بازی سبب شده است که در نهایت شاهد آب رفع جمع علاقه مندان و مشتاقان این عرصه باشیم.