بحث بر سر میزان کیفیت و چگونگی سنجش و اعلام آن در صنعت خودرو کشورمان تمامی ندارد.
روز گذشته پس از ماه ها عدم انتشار جداول کیفی از سوی سازمان استاندارد، سرانجام جداول مربوطه به شیوه رتبه بندی ستاره ای (مانند آنچه در خصوص هتل ها و رستوران ها شاهد هستیم) منتشر شد.
این درحالیست که در سال گذشته شاهد رده بندی کیفیت خودروها براساس نمره منفی بودیم که ظاهرا به مذاق خودروسازان و وزارت صنعت چندان خوش نیامد.
حتی حدود دو هفته قبل وزارت صنعت در خبری اعلام کرد که عدم انتشار جداول کیفیت خودروها به دلیل طولانی شدن پروسه اداری بوده است و این وزارتخانه خود راسا نیز پیگیر افزایش کیفیت خودروهای تولیدی است.
اما آنچه از نتایج گزارش منتشر شده بر می آید اینکه هیچ یک از خودروهای تولید داخل حتی در رده های قیمتی بالا نیز موفق به کسب تمامی پنج ستاره کیفیت نشده است و خودروهای تولیدی یا مونتاژی در کشورمان در بهترین حالت سه ستاره را بدست آورده اند.
از دیدگاه آماریبر اساس این گزارش 56 درصد خودروهای ساخت داخل در رده کیفی یک ستاره، 19 درصد، دو ستاره و 25 درصد در رده کیفی سه ستاره قرار گرفتهاند.
سهم کمتر خودروهای 2 ستاره از 3 ستاره به خودی خود تعجب برانگیز و ابهام آفرین است اما نکته جالبتر آنکه براساس این نتایج رسمی بیش از نیمی از خودروهای تولیدی حداقل کیفیت ممکن (1 ستاره) دارند.
آیا در چنین شرایطی می توان به کاهش آمار تلفات جاده ای، کاهش هزینه گارانتی و خدمات پس از فروش و افزایش رضایت مندی مشتریان دلخوش بود؟
تمام این مسائل در حالی مطرح می شود که سازمان استاندارد رسما روش های تست فنی خودروها را اعلام نمی کند و ظاهرا اغلب ارزیابی های کیفی خود را بر اساس نتایج حاصل از آزمایشاتی استاتیکی انجام می دهد.
حال آنکه کیفیت خودروها اصولا به مسائل دینامیکی، تست های حرکتی نظیر قدرت مانور پذیری و ترمز و کیفیت قطعات فنی از نظر دوام در طولانی مدت مربوط می شود که برای ارزیابی دقیق این مسائل به ابزارآلات پیشرفته و تست های دوام طولانی مدت در شرایط کنترل شده احتیاج است.
اما بعید است امکان و ابزار برگزاری چنین آزمون های پیچیده و دقیقی توسط سازمان استاندارد وجود داشته باشد.